Het is alweer even geleden, dat we nog wat mochten schrijven over deze Aussies en de manier waarop de post tegenwoordig met pakjes blijkt om te gaan, maakt de dingen niet meteen makkelijker: deze hier werd ruim vijf maanden geleden verstuurd en landde uiteindelijk toch op onze deurmat…wat betekent dat deze recensie wellicht helemaal achteraan een lange rij terechtkomt, maar toch wil ik ze u niet onthouden, gewoon omdat Mark Lucas en zijn maats -bassist Chris Mearns en gitarist/toetsenist Jake Lardot- niet meteen de gewoonte hebben rommel op ons af te sturen. En dat doen ze ook nu niet: vijftien nieuwe nummers uit de pen van Mark Lucas omspannen een speeltijd van ruim 51 minuten en bestrijken daarbij meerdere van de rootsgenres waar we in de loop der tijden zo verslingerd op geraakt zijn.

Van country en soul tot blues en rock met alles er tussenin: Lucas heeft nog niets verloren van zijn vermogen om rond zowat elke situatie waar een mens in kan terechtkomen, een fijne melodie te bedenken en die erg overtuigend in te zingen. Zo wordt er hier geopend met heerlijke honky tonk country in “My Ring Still on Your Finger” en kan je meteen noteren dat met elke plaat het stemtimbre van Lucas een paar centimeter opschuift in de richting van Willie Nelson, wat ik allerminst erg vind om te beluisteren.

Je kunt ook erg goed horen dat het trio erg goed op elkaar ingespeeld is, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het rustige “Guardian Angel”, waarvan ik me voorstel dat het, bij live concerten op algemeen instemmend gemompel onthaald wordt. Met “Consider Me Gone”, gaan we ietsje verder naar de klank die velen onder ons zullen associëren met Tom Petty, iets wat al heel lang één van de kenmerken van het werk van Lucas is, net zoals hij bij wijlen richting Warren Zevon of Bruce Springsteen evolueert, zoals bij voorbeeld in “This Side of Town”. Een song als “Sally Anne” is dan weer puren rock ’n’ roll-met een fijne zydeco bijsmaak -gedroomde live-song, denk ik- en het hoogtepunt is, wat mij betreft, “Salty Tears”, waarin de Gerry Rafferty-tint in de zang naar boven komt, uitgerekend het element dat mij destijds deed vallen voor de zang van Lucas, nu menige plaat geleden.

Dat betekent dat noch leeftijd, noch gedwongen Covid-stilte van aard zijn geweest om de goeie songschrijver en dito zanger en zijn oerdegelijke begeleiders een halt toe te roepen. Ik besef maar al te goed dat de kans klein is, dat we dit trio hier ooit te zien krijgen, maar je weet maar nooit of het lot ons richting Australië drijft… Ook dan zullen we nog behoefte hebben aan goeie muziek en in dat segment lijkt deze Mark Lucas tot de absolute “must see”-muzikanten te behoren: één beluistering van bij voorbeeld “Another Road” of het funky “New Tattoo” of de heerlijke afsluiter “Last Slow Dance” kan volstaan om te begrijpen wat ik bedoel. OK, misschien geraken Mark Lucas & The Dead Setters hier nooit echt bekend, maar u zal mij alvast niet kwalijk kunnen nemen, dat ik het niet over hen had. Ik vat het even voor u samen: dit is alweer een heel fraaie plaat van een artiest die het verdient gehoord te worden, ook hier in ons deel van de wereld !

(Dani Heyvaert)